بزرگنمايي:

عصر قم - آن روز گورستان برای آن همه آدم بهت‌زده وغمگین جا نداشت اما با ساعت‌ها تاخیر جنازه داریوش را در کنار مزار قمرالملوک وزیری به خاک سپردند
4 دی ماه زادروز داریوش رفیعی، جوان‏ مرگی که اسطوره شد
امروز چهارشنبه چهارم دی‌ماه سال 1336 زادروز داریوش رفیعی است.
آثار مشهور داریوش رفیعی
داریوش رفیعی یکی از خوانندگان موسیقی ایرانی است که با خواندن آثاری چون "زهره"، "شب انتظار" یا "شب به گلستان تنها منتظرت بودم"، "گلنار"، "عاشق وفادار" برای مخاطبان خاطره‌ساز شد.
بیوگرافی داریوش رفیعی
رفیعی در شهر بم به دنیا آمد و پدرش نماینده مردم بم در مجلس شورای ملی بود. او در دوران جوانی به دلیل عشق به موسیقی پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی به تهران آمد و این مهاجرت سرآغاز آشنایی او با موسیقی‌دانان مطرح هم‌دوره‌اش بود.
مصطفی گرگین‌زاده (آهنگساز و نوازنده ترمپت) و مجید وفادار (آهنگساز، نوازنده ویلون و یکی از شاگردان مرتضی محجوبی) نخستین رفقای داریوش رفیعی پس از مهاجرتش به تهران بودند که با همکاری آنها به تولید آثار ارزنده پرداخت. رفیعی طی حضورش در تهران با جواد بدیع‌زاده (خواننده، موسیقی‌دان و آهنگ‌ساز) نیز ارتباط گرفت تا آنجا که به یکی از رفقای او تبدیل شد و با او رفت‌و‌آمد خانوادگی پیدا کرد. نواب صفا، پرویز خطیبی و پرویز یاحقی برخی دیگر از هنرمندان هم‌عصر رفیعی بوده‌اند که با آنها ارتباط دوستانه برقرار کرد.
کیفیت آثار او تا آن حد بالاست که خوانندگان نسل‌های پس از او به بازخوانی آنها پرداخته‌اند که در میان آنها "گلنار" برای مخاطبان آشناتر است. کورس سرهنگ‌زاده متعلق به نسل‌های پیش و سالار عقیلی و علی زندوکیلی خوانندگان معاصر، برخی از هنرمندانی هستند که به بازخوانی قطعه "گلنار" پرداخته‌اند و این در حالی است که این اثر در دهه سی تولید و منتشر شده است.
داریوش رفیعی که علاوه بر موسیقی ورزشکار نیز بود و در رشته بوکس فعالیت می‌کرد. او در مقطعی از زندگی‌اش درگیر مواد مخدر و اعتیاد می‌شود و همین اتفاق در سن 31 سالگی باعث مرگش می‌شود. او در روز دوم بهمن‌ماه سال 1337 دارفانی را وداع گفت.
پرویز خطیبی درباره اتفاقات پس از مرگ داریوش رفیعی گفته است:
"مرگ داریوش رفیعی مرگی غم‌انگیز و پر سر و صدا بود. روزی که تهران از این ماجرا با خبر شد صدها اتومبیل سواری به طرف آرامگاه ظهیر‌الدوله شمیران به راه افتادند. محوطه گورستان برای آن همه آدم بهت‌زده و غمگین جا نداشت. ناچار گروهی در خیابان‌های اظرف ایستادند. دوستانش بیژن ترقی و پرویز یاحقی دائم در حال رفت و آمد بودند. می‌گفتند "انجمن اخوان صفا" حاضر نبود اجازه دفن داریوش را در گورستان صادر کند زیرا از مدتها پیش شهرداری به خاطر حفظ سلامت ساکنان محل این کار را منع کرده بود. با این حال یاحقی و ترقی توانستند مقامت دولتی را قانع کنند و جنازه داریوش را با ساعت‌ها تاخیر در کنار مزار قمرالملوک وزیری به خاک سپردند.
منبع: ilna.ir