بزرگنمايي:

عصر قم - ایلنا / امیر قلعه نویی هرگز تصور نمی‌کرد پایان حضورش در سپاهان با شکست‌های پیاپی تیمش مقابل فرهاد مجیدی شکل بگیرد.
 این را می‌نویسیم و قبول داریم؛ نه به خاطر نتایج روی کاغذ. نه به خاطر اینکه استقلال در لیگ سپاهان را از کورس سهمیه عقب راند و از جام حذفی نیز کنار زد، بلکه از این رو که طلایی‌پوشان دو بازی متوالی پشت سد دفاعی آبی‌ها گیرکردند. اینکه مهره‌های سرباز آبی اجازه اتصال توپ به ساق پای مهره‌های سنگین زردپوش را در محوطه جریمه خودی ندادند. این را می‌نویسیم و کم‌کم آن را می‌پذیریم: فرهاد مجیدی کت ژنرالی را از تن قلعه‌نویی ربود.
در یکی از تلخ‌ترین روزهای تاریخ استقلال، جایی که آبی‌ها در تهران سکوها را به تبریزی‌ها و نتیجه را 4 بر یک به تراکتور واگذار کرده‌ بودند، آندرانیک تیموریان، سامورایی محبوبشان، مدال‌های کت ژنرال را یکی پس از دیگری می‌کند. در همان روزهای سیاه، چند هزار کیلومتر به ‌سوی غرب می‌رفتیم، مهاجم مغضوب ژنرال را در انگلیس و اسپانیا می‌یافتیم؛ مشغول گذراندن فشرده دوره‌های مربیگری حرفه‌ای. فرهادی که وقتی مهاجم بودن را در میانه لیگ سیزدهم کنار گذاشت، سکوهای آبی رنگ باختند.
حال، فرهاد در این زمان پرفراز و نشیب کسوت سرمربیگری بر تن کرده و با جسارتی سپاهان را دو بار مغلوب می‌کند که هواداران اصفهانی بارها تیغ انتقاد را بابت نداشتن آن رو به امیر قلعه‌نویی گرفتند. مجیدی مانند سرمربی سابقش پس از قرنطینه تیمش را در بن‌بست تاکتیکی یافته بود؛ اما آنچه اسب وی را از امیرخان سابق جلو انداخت، جسارت و درایت وی در تغییر سبک بازی تیم بود. کاری که قلعه‌نویی با در اختیار داشتن انواع هافبک‌های میانی و کناری انجام نداد، مجیدی با دست خالی انجام داد و استقلالی متفاوت با آنچه استراماچونی ساخته بود و شبیه‌تر به استفلال شفر در دفاع منطقه‌ای برای همتای طلایی‌اش رو کرد.
در سوی مقابل، یک سپاهان قابل پیش‌بینی را نظاره‌گر بودیم. در اثنای بازی، می‌دانستیم توپ که به محمدرضا حسینی یا محمد محبی برسد، آنها کمی در طول دریبل می‌زنند و دنبال سر کی‌روش می‌گردند تا توپ را به آن برسانند. می‌دانستیم علی قربانی قرار است به بازی بیاید تا یک برج سرزنی دیگر در محوطه جریمه استقلال باشد. آبی‌ها هم این را می‌دانستند و با هوشیاری تمام در تک‌تک صحنه‌ها دست میهمانشان را خواندند. همین بازی تکراری و کسل‌کننده، گویای این بود که چرا سپاهان مانند استقلال نتوانست نوار ناکامی‌های خود را پاره کند.
محو شدن ژنرال پرافتخار سپاهان و استقلال و ظهور ژنرال جدیدی که به ‌دنبال نشان‌های افتخار روی سینه‌اش می‌گردد، در فوتبال یک بی‌رحمی طبیعی است. مجیدی نشان داد که یک فوت کوزه‌گری از سرمربی سابقش بیشتر بلد بود. حال، دو بازی مرگ و زندگی دیگر پیش روی او است تا به هواداران آبی‌دل ثابت کند ثبات را توانسته برای تیمی که فوتبالش با نام آن گره کور خورده، به ارمغان بیاورد.