بزرگنمايي:

عصر قم - پدر آرزو که بعد از سالها و طی کردن دوره درمانی ناباروری توانست حس پدرانگی را تجربه کند، در گفت‌وگوبا ایسنا عنوان کرد: وقتی اسم ناباروری به میان می‌آید همه نگاه ها به سمت زنان می‌رود و همه از گذشت و بزرگی مردها حرف می‌زنند در حالیکه در این میان زنان صبور و باگذشت نیز فراوان هستند که همراه و یاور مردان نابارورشان هستند.
وی با بیان اینکه همیشه به بچه ها علاقه بسیاری داشتم، تصریح کرد: مدتی بعد از ازدواج از اشتیاق و علاقه ام برای تجربه حس پدر شدن با همسرم صحبت کردم اما او در ابتدا مخالفت کرد ولی بعد از یکسال او نیز نسبت به بچه دار مشتاق شد و به این امر رضایت داد اما با گذشت یکسال از موافقت همسرم، موفق به بچه دار شدن نشدیم.
وی با اشاره بر اینکه همسرم دائما استرس داشت که شاید هرگزنتوانیم صاحب فرزند شویم، اظهارکرد: برای خاتمه دادن به استرس همسرم پیشنهاد مراجعه به یک متخصص را دادم که بعد از مراجعه به پزشک متخصص و آزمایشات مختلف متوجه شدیم که علت ناباروری این مدت بخاطر کم تحرکی و کم بودن تعداد اسپرم است.
وی با بیان اینکه به دلیل نگاه سنگین جامعه نسبت به ناباروری مردان با موافقت همسرم، علت ناباروری مان را ازاطرافیان پنهان کردیم، افزود: درمدت درمان بیشترین فشار بر روی همسرم بود؛ زیرا از طرفی در مقابل کنایه های اطرافیان صبوری می‌کرد و از طرف دیگر همیشه هوایم را داشت که مبادا احساساس سر افکندگی و شکست کنم.
وی خاطر نشان کرد: مدتی بعد از مصرف دارو با مراجعه به مرکز فوق تخصصی ناباروری جهاد دانشگاهی قم، روشIUI را امتحان کردیم که خوشبخانه بار دوم نتیجه گرفتیم و خداوند آرزو را به ما هدیه کرد.
پدر آرزو با اشاره بر اینکه تحمل مشکل ناباروری برای مردان سخت تر از زنان است؛ بیان کرد: نگاه جامعه نسبت به مردان نابارور بسیار بد است و از طرف دیگر نیز بیشتر فشار هزینه های درمان ناباروری بر دوش مردان است.
وی با بیان اینکه بعد از به دنیا آمدن آرزو برای برداشته شدن فشارها از روی همسرم علت ناباروری مان را گفتیم؛ تاکید کرد: اگر به گذشته برگردیم هرگز اشتباه مخفی کردن علت ناباروری مان را نمی کنم؛ زیرا که شاهد فشارها و سختی هایی که همسرم دراین دوسال متحمل شد و کوچترین گلایه ای نکرد، بودم.
وی با اشاره بر اینکه همیشه از حس مادر شدن و احساسات مادری صحبت می‌شود و کمتر کسی به احساسات ناب و خالصانه پدرها توجه می‌کند؛ عنوان کرد: زمانیکه در سالن بیمارستان منتظر تولد فرزندم بودم قلبم مثل یک گنجشک می‌تپید و وقتی هم که برای اولین بار فرزندم را در آغوش گرفتم معنای واقعی عشق خالصانه را فهمیدم.
انتهای پیام