چاپ

عصر قم -
«مَسکن» خریدنی است اما "خانه" نَه. دُرست خواندید"خانه، خریدنی نیست!" اینکه بعد از بازگشت از مسافرت می‌گوییم: «هیچ کجا خانۀ آدم نمی‌شود» منظورمان، «خانه» ایست که فقط «مَسکَن» نیست.
اکثر مردم، ساختمان دارند؛ یا مالک آن هستند یا مستاجر؛ اما خیلی ها «خانه» ندارند. ساختمان و مسکن؛ شاید «آسایش» را تامین کند اما اگر مَسکنِ آدمی، خانۀ او نباشد، قطعا آرامشش نیز، تامین نمی‌شود.
فرق ساختمان با خانه، اینست که ساختمان، در، دیوار، آشپزخانه، لوازم مصرفی و گاه وسایل شیک و عتیقه دارد ولی همین ساختمان، الزاما خانه نیست. چون جنس خانه، مادّی نیست؛ جنسش از عاطفه و احساس است، رابطه هاست که به یک چاردیواری، اسم«خانه» می بخشد، عشق و احترام و صمیمت است که دیوارهای خانه را می سازند. خانۀ آدمی جائیست که در آن، احساس آرامش، امنیت روانی، دوست داشتن و دوست داشته‌شدن می کند، جایی که شنیده می شوی و اعضایش را می شنوی، دیده می شوی و دیگران را می بینی، خانه، همان ‌جائیست که اعضایش نسبت به عشق، احساسِ مسئولیت دارند و همین پاسداری از عشق است که خانه آنها را همیشه نو، تازه و دوست‌داشتنی‌ نگه‌ می‌دارد.
همه ما، به تناسب طبقه و درآمد، مسکن و ساختمان داریم ولی آیا همه، توان و مهارت تبدیل آن را به خانه داریم؟
یکی از اصلی‌ترین علت‌های مشکلات روحی، همین «بی‌خانمان» بودن است؛ به همین دلیل، ساز وجود خیلی‎ها، کوک ندارد و خیلی از آهنگ‌هایِ بَد صدای جامعه، از بی‌خانمان‌ها، بلند می‌شود.
قبل از حضور فضای مجازی در منازل ایرانی، بیش‌ترین تخمین از میزانِ گفتگوی اعضای خانواده در روز، 2 ساعت بود، اینکه چقدر از این دو ساعت، صرف گفتگوی همدلانه، چقدر صرف درگیری‌های لفظی و امور روزمره می‌شد، بماند، اما در سال‌های اخیر و به بهانه به روز بودن، دری گشودیم و فرش قرمزی پهن کردیم برای گوشی‌های هوشمند و فضای مجازی که همان اندک فضای «خانه» را تبدیل به «مَسکن» کنیم وطبق آمارهای ناخوشایند، میزان گفتگوی اعضای خانواده را به کمتر از 20 دقیقه در روز تقلیل دهیم، فضای مجازی را دیواری کردیم میان همسران و فاصله‌ای تا شکاف نسلی و فاصله والدین‌فرزندی را بیشتر کنیم.
همه تقصیر ها را نباید به گردن فضای مجازی انداخت! آدمی به جایی می‌رود و جذب فضایی می‌شود که برایش جذابیت دارد، جذب جایی می‌شود که نیازهای عاطفی و سرگرمی‌اش برآورده شود، اگر محیط واقعیِ خانه، بیشتر از فضای مجازی جذابیت داشته باشد، بدون شک محیط خانه، در این رقابت، برنده است، در مرحله اول، خودِ ما، والدین هستیم که باید به خود بیاییم، در بسیاری ازموارد، غرق شدگیِ کودکان و نوجوانان در فضای مجازی به گردنِ والدینی است که مدیریت ارتباطات خانواده را به این فضای کاذبِ مجازی سپرده‌اند و گاه، خودشان بیش از فرزندان‌شان، در اقیانوس پهناورِ گرام‌های مجازی و کذایی غرق شده‌اند، این همسران، هستند که باید ابتدا «ارتباطاتِ همسرانه» را از زیر آوارِ حاشیه‌های مجازی نجات دهند و سپس فرزندان را دریابند، کودکان با هدفِ ارتباط با جنس مخالف، گوشی به دست نمی‌گیرند، آنها صرفا برای بازی و سرگرمی به فضای مجازی پناه می‌برند؛ پس اگر والدین برنامه‌های جذاب تری داشته باشند، با کودکان سرگرمی‌ها و بازی‌های متنوع انجام دهند و به تخلیه انرژی‌شان کمک کنند، فضاهای ورزشی و تفریحی را برگزینند، ارتباط کلامی برقرار کنند، برایشان خاطره بگویند، کتابخوانی را در فرزندان تقویت کنند، رفت و آمد با اقوام را در برنامه هفتگی بگنجانند، از آنها مسئولیت های مورد علاقه‌شان مثل آشپزی و تعمیر لوازم نچندان پیچیده را بخواهند، حتما و قطعا محیطِ پویاتر خانه، برنده‌تر از فضای مجازی خواهد بود؛ چرا که هر انسانی سرگرمی‌های واقعی را به تفریحات مجازی ترجیح می‌دهد.
گاهی ما والدین، باید از خودمان بپرسیم برای اینکه اعضای خانواده از اینکه در کنار ما باشند و لذت ببرند، چه کرده ایم و چه می‌کنیم؟ صرفا خود را ماشین پاسخگویی به نیازهای اولیه خانواده قلمداد می‌کنیم یا نقشی به عنوانِ منبع تزریق عشق و نشاط به اعضای خانواده هم داریم؟!
می‌گویند پول خوشبختی نمی‌آورد؛ بهتر است بگوییم با پول نمی‌شود خانه خرید.
مسکن را مهندس می‌سازد؛ خانه را عشق. مَسکنی که مُسکنِ خستگی‌ها، نوازشگر جای زخم‌ها و منبع دریافت نشاط و انرژی‌ست، خانۀ آدمیست، برای داشتنِ «خانه»، مهارت‌های «خانواده‌داری» لازم است که کمی عشق می‌خواهد، مقداری خلاقیت و باور به اینکه گذران هر یک لحظه با اعضای خانواده، درختِ سرمایه‌ایست که درنسل امروز و فردایمان، صد چندان میوه می‌دهد.
یادداشت سیده مریم طباطبایی ندوشن، خبرنگار ایسنا، منطقه قم
انتهای پیام