چاپ

عصر قم - بانک ورزش / وقتی «اصل» یک کار غلط باشد، طبیعتا تبعات و حواشی‌اش هم غلط خواهد بود. این حکایت تیم‌داری دولت در ایران است. مدت‌هاست که هیچ کجای دنیا دولت‌ها دیگر تیم‌داری نمی‌کنند، اما در ایران نه تنها این سنت منسوخ همچنان ادامه دارد، بلکه وزارت ورزش همزمان تملک دو قطب متضاد را در اختیار گرفته و برای هر دو نسخه می‌پیچد. نتیجه هم روشن است؛ این تیم‌ها می‌بازند به وزارت حمله می‌کنند، می‌برند به وزارت حمله می‌کنند، گرفتار می‌شوند به وزارت حمله می‌کنند و همینطور تا آخر.
استقلالی‌ها را ببینید؛ چهار سال است شکست‌های خودشان و موفقیت‌های پرسپولیس را به دولت نسبت می‌دهند و خسته هم نمی‌شوند. مجری تلویزیونی این جماعت بیرق «بابا مسعود» بلند می‌کند و حتی به بهای برکناری هم حاضر نیست از آن کوتاه بیاید. خب در این شرایط لابد طرف مقابل، یعنی پرسپولیسی‌ها باید راضی و خوشحال باشند، اما نیستند. همین الان نگاه کنید که چطور بازداشت یک مدیر در این باشگاه یا تعلل در پرداخت طلب برانکو باعث حملات همه‌جانبه سرخ‌ها به وزارت ورزش شده است. پرسپولیس در قهرمانی‌های پیاپی رکورد زده و حتی به فینال آسیا رسیده، اما باز هواداران این تیم عقیده دارند اگر باشگاه زیر نظر وزارت ورزش نبود، نتایج بهتری به دست می‌آورد. منصفانه هم که نگاه کنید، پر بیراه نمی‌گویند.
نه تنها اصل مالکیت وزارت ورزش بر پرسپولیس و استقلال منطقی و حرفه‌ای نیست، بلکه این مجموعه حتی در مورد اداره امور سرخابی‌ها هم عملکرد قابل دفاعی نداشته است. کافی است به سوابق، کیفیت و عملکرد مدیران منصوب وزارت در پرسپولیس و استقلال نگاه کنید تا پی به این مهم ببرید. کاش این کابوس هر چه سریع‌تر تمام شود و سرخابی‌ها به طور «واقعی» به بخش خصوصی منتقل شوند. در این صورت وزارت ورزش هم نفسی به راحتی خواهد کشید و در امان از یورش‌های برنده و بازنده، به وظایف ذاتی‌اش خواهد پرداخت.