عصرقم- آب، مایه حیات و مهمترین سرمایه بشر برای ادامه حیات است که از دیرباز محل اجتماع انسان‌ها و شکل‌گیری شهرها و روستاها بوده است؛ به نوعی که مفهوم آبادانی و آب در هم تنیده است.

سال گذشته، در همین روزها اخبار نشست‌های پی در پی پیرامون مشکلات زیست محیطی مرتبط به خشکسالی در کشور و خشک شدن تالاب‌ها و دریاچه‌های بزرگ کشور از جمله ارومیه و پایین آمدن سطح آب سدهای کشور و شیوع ریزگردهای آهکی و نمکی در مرکز کشور و جنوب و... حتی از خبر لغو توافق هسته ای توسط آمریکا نیز نا امید کننده تر شده بود، زیرا ترامپ و توافق و نفت را می شد کاری کرد ولی برای آب چه؟!

پس از مسایل مرتبط به خشکی و بی آبی بود که نتانیاهو از گرد و غبار ایران کره می گرفت و می خواست ملت را به وعده سراب شیطانی خود بفریبد، ولی هرچه بود تمام شد و مردم هم این مشکلات را سپری کردند، در آن ایام نمی‌شد در نشستی رفت و مدیری از خشکسالی و بی آبی سالهای آینده ابرو در هم نکند و ناله از دل نکشد.

اما سیل اخیر هرچه بدی با خود داشت کمر محیط زیست و تالاب ها و دریاچه ها و سدهای کشور را راست کرد و غروری به آنها بخشید؛ آنگونه که مدیری می‌گفت سال گذشته یک خبرنگار به ما گفت که سیل بند شهر به کجا رسید؟ همه به او خندیدیم که پدر آمرزیده مگر از غار اصحاب کهف آمده ای و خبر از خشکسالی‌های متمادی نداری!؟ مگر پول مفت داریم که خرج سیل بند کنیم؟!

اگر پیگیر اخبار محیط زیستی و آبی کشور بوده باشیم می بینیم که چیزی که ورای سیل و ویرانی ها که حاصل بی مدیریتی ها بوده رخ داده است، چیزی جز معجزه نبوده است؛ معجزه ای که حداقل تا مدت ها خیال تامین منابع آب شرب بسیاری از مناطق را راحت و محیط زیست خشکیده ایران را نمناک کرد؛ چند هزار میلیارد پول می خواستیم که دریاچه ارومیه و تالاب های مرده ایران را احیا کنیم؟ غیر از پولش داشتیم به پرتگاه ترسناکی می رسیدیم که خدا نخواست.

سیل با همه ویرانی و دردناکی اش آب زیادی برای ما آورد؛ باران، نعمت الهی است و هیچگاه به عامل تخریب و آفت مبدل نمی‌شود و اگر آواری داشت همه به دلیل سست ساختن خانه ها و هجوم به حریم رودخانه و عدم مدیریت ساختار شهری و... بوده است.

حال باید با این تفضل الهی چه کرد؟ سوال بزرگ روزهای آینده این است؛ معمای ترسالی و خشکسالی و تکذیب و تاییدها در جای خود ولی آنچه باید از این روزها و سالهای گذشته درس بگیریم این است که اگر قرار است که کشور ما به دلیل حضور در دوره خشک اقلیمی شرایط سختی را از نظر بارش ها داشته باشد باید به فکر باشیم که همین آب را به شکلی مدیریت کنیم که تا سالها بتوانیم روی پای خود بایستیم تا مترسک سر جالیز و شمری مثل بنیامین نتانیاهو ما را با تامین منابع آب به سخره نگیرد.

تفضل الهی را قدربدانیم و قانون های درست وضع کنیم و جلوی حیف و میل منابع آبی و سفره‌های چند هزار ساله مان را بگیریم؛ نگذاریم چهره شاداب این روزهای سدها و تالاب ها دوباره زردو بی رمق شود؛ نگذاریم دیگر نشست های محیط زیستی اعصابمان را بهم بریزد؛ نگذاریم با کشت بی رویه محصولات پر آب بر، منابع هزاران ساله اجدادی خود را به کیلویی هزار تومان به باد دهند و ...؛ کمی خودمان را جمع و جور کنیم و حالا که خدا برای ما تشنگی بیشتر از این نخواست، دوباره کوزه مان را نشکنیم.