بزرگنمايي:

عصر قم - جام جم / پدر رنج‌کشیده سارا زیر تیغ برنده آفتاب، در گوشه‌ای از خیابان ناصرخسرو نشسته و زل زده به دلالان دارویی‌که هر از گاهی با قدم‌هایی بی‌قرار از کوچه‌ای به کوچه‌ای دیگر می‌روند و با یک تماس تلفنی کوتاه، داروهای میلیونی کمیاب و نایاب را خرید و فروش می‌کنند. پدر سارا نسخه به دست دنبال داروی «مایفورتیک» می‌گردد؛ دارویی‌که قبلا می‌توانست به‌راحتی از داروخانه‌های سطح شهر یا داروخانه‌های تخصصی تهیه کند، حالا به هزار و یک دلیل مانند نبود ارز و... در داروخانه‌ها وجود ندارد و برای همین دست به دامان دلالان دارو در ناصرخسرو شده تا شاید گره کور از مشکلش باز کنند. این رسم و مرام خیابان ناصرخسرو در پایتخت است؛ شناخته‌شده‌ترین مرکز خرید و فروش قرص و داروی غیرمجاز درکشور.
خیابان ناصرخسرو، تنها جایی است که پدر سارا امیدوار است داروی دختر نوجوان 18 ساله‌اش را آنجا پیدا کند. سارا، چند ماه است پیوند کلیه شده و باید طبق دستور پزشک، هر روز داروی مایفورتیک و سلسپت را با هم مصرف کند تا بدنش، کلیه پیوندی را پس نزند.
 پدر با دست‌های پینه بسته و انگشتانی زمخت، ورق نازک نسخه را زیر و رو می‌کند و با نگاهی پر از درد به کلمات انگلیسی نوشته شده اشاره کرده و می‌گوید:
«تا مدتی دارو گیرم میومد و دخترم مشکلی نداشت، اما الان چند وقتیه دارو یکی در میون گیر میاد. بعضی وقتا هست، بعضی وقتام نه. اینجور وقتا از شدت نگرانی دیگه آرامشی نداریم. موقعی که دارو نداریم، خیلی نگرانیم که مبادا بدن دخترم کلیه پیوندی رو پس بزنه. اگر بیمارایی مثل دخترم به موقع داروشونو مصرف نکنن، دوباره باید دیالیز کردن رو شروع کنن که برای بعضی از بیمارا دیالیز مساوی با مرگه.»
پدر سکوت کرده و دوباره با آشفتگی به دلالان دارو نگاه می‌کند که قدم‌زنان و تلفنی با خریدار و فروشنده چک و چانه می‌زنند: «حاضرم برای نجات جان دخترم هر کاری بکنم، اما قیمت داروهایی که دلالا می‌فروشن، خیلی بالاس. با قیمت داروخونه‌ای زمین تا آسمون فرق داره.»
مردی به یکی از دلالان داروهای قاچاقی نزدیک می‌شود:
تو بساطت چه داروهایی داری؟
من قرصای داروخونه‌ای می‌فروشم، داروی قاچاق می‌فروشم، داروهای عمومی می‌فروشم، من همه چی می‌فروشم. چی می‌خوای حالا؟
سلسپت و آی وی آی جی. داروهات مطمئنه تاریخ مصرفش؟
اون‌جوری نیستیم. خیالت راحت. از داروخونه می‌گیریم.
قیمتش مصوبه دیگه؟
مصوب چیه؟ نمی‌خوای برو به سلامت.
دلال خوب می‌داند، مشتری‌اش نازکند و داروهایش را نخرد، دیگرانی هستند که برای یک ورق قرص، میلیون‌ها تومان کارت به کارت کنند و کسی به او نگوید بالای چشمت ابروست. اصلا نگران از دست دادن مشتری‌هایش نیست و پس از رفتن مشتری، صفحه تلفن همراهش را بالا و پایین می‌کند وشماره‌ای می‌گیرد.
درد و رنج کمبود دارو یک طرف، کرونا هم این روزها شده قوزبالاقوز و دلالان دارو سعی می‌کنند از این آب گل‌آلود ماهی بگیرند. مردی که در تله یکی از همین دلالان افتاده است، به تپش می‌گوید: « من بیمار مبتلا به کرونا داشتم و دربه‌در دنبال رمدسیور بودم. مردی جلوی در یکی از بیمارستان‌های معروف تهران با موتورش ایستاده بود و با صدای بلند داد می‌زد...رمدسیور...رمدسیور....من هم از خدا خواسته به او گفتم رمدسیور می‌خواهم. گفت باشد تا یک ساعت دیگر دارو را تحویل می‌دهم. او 60 میلیون تومان پول می‌خواست و راستش شک داشتم پول را بدهم. به او گفتم اگر پول را گرفتی و رفتی چه؟ گفت بالاخره دارو را می‌خواهی یا نه؟ اگر شک داری ترک موتورم بنشین با هم برویم تا ببینی دارو می‌گیرم یا نه. سوار شدم و با هم به خیابان ناصرخسرو رفتیم. او 30 میلیون تومان گرفت و رفت. خیلی نگران پولم بودم. با خودم گفتم کلاه سرم گذاشت و پولم سوخت شد. مدتی بعد و در عین تعجب دیدم مرد برگشت و دارو را داد و من هم خوشحال از این‌که بالاخره دارو را پیدا کرده‌ام. 30 میلیون تومان دیگر را هم پرداختم و با دارو به بیمارستان برگشتم.»
او ادامه می‌دهد: «وقتی به بیمارستان رسیدم و در دست پرستار داروی رمدسیور را دیدم تازه آنجا بود که متوجه شدم داروی اصلی چه شکلی است و فهمیدم آن مرد داروفروش سرم کلاه گذاشته است. به من گفتند دارویی که به تو داده‌اند، هیچ ربطی به رمدسیور ندارد و دلالان روی دارو برچسب چسبانده‌اند. بعد از این اتفاق شکایت کردم و مشخص شد فروشنده دارو از کارت بانکی یک کارتن‌خواب استفاده کرده و ردی از خودش به جا نگذاشته است.»